سنگ پشت

.

شاعر:#مزدک_پنجه_ای
مترجم:#آلا_شریفیان ( #آناهیدا)

مهربانی تو

به عنبر که مونسِ جان است و همدم دلتنگی

با این همه دلبری 
چگونه تمکین کنم؟
خانه‌ای را که بوی بهار نمی‌دهد

هوایی شده دلم
حوصله‌ی سر رفته را برداشتی
پای پنجره نشاندی که ببیند چگونه پرستوها
کارگران مظلوم خانه‌ساز شده‌اند
حوصله را بردی پای حیاط
تا بلکه درخت ِشکسته‌ی انبه میوه دهد

عطسه‌ام می‌گیرد
در گلو خفه می‌کنم حساسیت را
شاید که همسایه بپندارد ما مبتلا به درد نیستیم
گفتی چاره ماندن است ندیدن
به خودم تفهیم می‌کنم 
به حوصله‌ی سر رفته چه باید گفت؟
نه کتاب می‌خواند 
نه فیلم تماشا می‌کند 
از این پنجره‌ها هم هیچ هیاهویی به درون نیست
حیاط مدرسه غمگین است
پرچم سه‌رنگ در جنگ با باد   
گاهی برنده  
بیشتر اما می‌میرد
گوشه‌ی تو کُنج گرفته‌ام
از این‌همه هراس
از این‌همه مهیب
از ترس ِ مرگ
تنها نظاره‌ام

بر می‌گردانی‌اش به اتاق
می‌نشانی‌اش روی مبل
و با چشم‌های حسرت بار
اخبار را می‌نگریم

سیب پوست کنده را توی دهانم می‌ریزی
شیرین می‌شوم چون لحظه‌‌ی هماغوشی
و این مهربانیِ توست که مرا زنده می‌دارد
مهربانیِ تو...
 

 Your kindness

 To Anbar that is the life companion and the mate of loneliness 

 With all this charm,
 How do I obey?
 A house that does not smell like spring

 I've fallen in love
 You took boredom
And seated under the window to see how the swallows
Have become the oppressed workers and builders
 You took boredom to the yard
So that the broken mango tree might bear fruit

 I sneeze (I have sneezing)
 I suffocate the sensitivity in my throat
 Maybe the neighbor thinks we feel no pain
 You said the solution for staying is to not see
 I understand myself
 What to say to impatience?
  it neithet reads books
 Nor watches movies
There is no noise from these windows either
The school yard is sad
Tricolor flag is fighting against the wind
 Sometimes is winner
  But most of the time dies
 I sat in your corner
For so much fear 
For so much shock 
For fear of death
I only watch

You return it to the room,
 Seated (set) it on the sofa
 And with wistful eyes, 
 We are watching the news

 You put a peeled apple in my mouth
 I'm sweet like the intercross moment
 And it is your kindness that keeps me alive
 Your kindness...

 Poet:#Mazdak_Panjehei
Translator:#Alla_Sharifian
(#Anahida)

 https://telegram.me/worldpoetryday

‍ شاعری ناتمام
مزدک پنجه‌ای

روزنامه شرق، 8 بهمن 99:عباس صفاری را با مجموعه‌ شعر دوربین قدیمی‌اش شناختم. بعدها مراوداتم با او از طریق نامه شکل گرفت. کمی که گذشت یک بار در نامه برایش نوشتم بهتر نیست به جای نامه‌نگاری سنتی و این انتظار طولانی برای دریافتش، از ایمیل استفاده کنیم. مهربانانه برایم نوشت که نامه به دستخط نویسنده، نشان‌دهنده شخصیت و هویت راقم آن است. بعدها دستخط آدم‌ها به لحاظ تاریخی خاصه پس از مرگشان ارزشمند می‌شود. تجربه زندگی در آمریکا و آشنایی‌ صفاری با ادبیات جهان سبب شده بود تا به دور از هیجانات رایج و موج‌سواری‌های مرسوم، شعرش را بسراید. «دوربین قدیمی» اگرچه نخستین کتابش نبود اما به‌واسطه اینکه مورد توجه داوران جایزه کارنامه قرار گرفته بود، سهم بسزایی در تعرفه و مطرح‌شدن او بین مخاطبان داشت. شعرهای صفاری بوی زندگی، عشق و اسطوره، حسرت و دلتنگی می‌داد. او توجه ویژه‌ای به شعرهای کانکریت (دیداری) نیز داشت و این مسئله را در همان مجموعه شعر «دوربین قدیمی»‌ می‌توان سراغ گرفت. شعر او اگرچه به‌ لحاظ ساختار زبانی و فرمی سهل و ممتنع بود اما به‌مراتب با سایر شاعران ساده‌سرا توفیر بسیار داشت. در واقع آنچه او را از سایرین متمایز می‌کرد جهان‌بینی و نگاه متفاوتش به مقوله انسان و مسئله اسطوره بود. می‌گویند انسان زمانی به اسطوره پناه می‌برد که دلتنگ باشد. صفاری از معدود شاعران مهاجر به شمار می‌رود که جلای وطن موجب فاصله‌اش با مخاطبان داخل کشور نشد. او بسیار جدی، پُرتلاش و حرفه‌ای بود. این را من نمی‌گویم بلکه کتاب‌های منتشر‌‌شده‌اش و بازخوردشان در رسانه‌ها می‌گوید. خبر رسیده که او در ۶۹سالگی بر اثر کرونا در کالیفرنیا ترک دنیا کرده است. حالا این ما هستیم که در فقدانش مویه خواهیم کرد.

.

شاعر:#مزدک_پنجه_ای
مترجم:#آلا_شریفیان ( #آناهیدا)

مهربانی تو

به عنبر که مونسِ جان است و همدم دلتنگی

با این همه دلبری 
چگونه تمکین کنم؟
خانه‌ای را که بوی بهار نمی‌دهد

هوایی شده دلم
حوصله‌ی سر رفته را برداشتی
پای پنجره نشاندی که ببیند چگونه پرستوها
کارگران مظلوم خانه‌ساز شده‌اند
حوصله را بردی پای حیاط
تا بلکه درخت ِشکسته‌ی انبه  میوه دهد

عطسه‌ام می‌گیرد
در گلو خفه می‌کنم حساسیت را
شاید که همسایه بپندارد ما مبتلا به درد نیستیم
گفتی چاره ماندن است ندیدن
به خودم تفهیم می‌کنم 
به حوصله‌ی سر رفته چه باید گفت؟
نه کتاب می‌خواند 
نه فیلم تماشا می‌کند 
از این پنجره‌ها هم هیچ هیاهویی به درون نیست
حیاط مدرسه غمگین است
پرچم سه‌رنگ در جنگ با باد   
گاهی برنده  
بیشتر اما می‌میرد
گوشه‌ی تو کُنج گرفته‌ام
از این‌همه هراس
از این‌همه مهیب
از ترس ِ مرگ
تنها نظاره‌ام

بر می‌گردانی‌اش به اتاق
می‌نشانی‌اش روی مبل
و با چشم‌های حسرت بار
اخبار را می‌نگریم

سیب پوست کنده را توی دهانم می‌ریزی
شیرین می‌شوم چون لحظه‌‌ی هماغوشی
و این مهربانیِ توست که مرا زنده می‌دارد
مهربانیِ تو...
 

 Your kindness

 To Anbar that is the life companion and the mate of loneliness 

 With all this charm,
 How do I obey?
 A house that does not smell like spring

 I've fallen in love
 You took boredom
And seated under the window to see how the swallows
Have become the oppressed workers and builders
 You took boredom to the yard
So that the broken mango tree might bear fruit

 I sneeze (I have sneezing)
 I suffocate the sensitivity in my throat
 Maybe the neighbor thinks we feel no pain
 You said the solution for staying is to not see
 I understand myself
 What to say to impatience?
  it neithet reads books
 Nor watches movies
There is no noise from these windows either
The school yard is sad
Tricolor flag is fighting against the wind
 Sometimes is winner
  But most of the time dies
 I sat in your corner
For so much fear 
For so much shock 
For fear of death
I only watch

You return it to the room,
 Seated (set) it on the sofa
 And with wistful eyes, 
 We are watching the news

 You put a peeled apple in my mouth
 I'm sweet like the intercross moment
 And it is your kindness that keeps me alive
 Your kindness...

 Poet:#Mazdak_Panjehei
Translator:#Alla_Sharifian
(#Anahida)